Weekend Vielsalm 2009
Ja, het moest er van komen. Vielsalm 2008 was enorm succesvol dus prolongatie was onvermijdelijk. Enkele dagen voor het vertrek van 2009 staken we de koppen bij elkaar om de boodschappenlijst samen te stellen. Dat het bier bij Marc nadat hij zijn overigens 2 schattige kinderen naar bed had gebracht rijkelijk zou vloeien was van te voren al in te schatten. De herinnering van de vergadering bij Patrick van een jaar daarvoor stond nog vers op het netvlies. Dat de lijst van boodschappen niet echt hoog zou scoren op de Sonjabakker-lijst stoorde niemand, als het maar gezellig zou worden. Het bierkwantum stond ver bovenaan op de boodschappenlijst. Maakte niet uit of we nu volume, gewicht of prijs als maat zouden gebruiken, bier bleef op alle fronten winnen. Op een goede tweede plaats op deze lijst van te kopen levensreddende artikelen kwam het zeer gewaardeerde worsten- en socijzenbrood; ook erg gezond. Patrick noteerde wie welke boodschappen zou doen en wie wat mee zou nemen. Het geheel liep gesmeerd. Afgesproken werd ook dat we vrijdag 11 september om en om 18.30 vanuit Henk zouden vertrekken.
Op de vrijdag van vertrek reden we, na wat gepak van fietsen, koffers en “vloeibare voeding”, zo ergens tegen 19.00 uur richting Vielsalm. Dat Toon nog even zijn vergeten snelheidsmeter thuis moest halen is een overbodig detail.
Ongeveer 190 km verder en 2 uren later kwamen we aan bij Sunparks in Vielsalm. De 3 auto’s waarmee we ons vervoerden waren redelijk gelijktijdig daar. Na inchecken gingen we naar nmr 265. Enkelen zorgden al snel dat de “levensmiddelen” op de juiste plaatsen terecht kwamen, anderen zetten de 2 meegenomen en tot de nok met bier gevulde koelkisten op 2 strategische plaatsen, wat wil zeggen binnen handbereik. Wie met wie de lakens zou delen werd met gebarentaal geregeld zodat de bedden in een rap tempo konden worden opgemaakt. Het wachten was nog op het onoverkomelijke signaal ”wie wil er bier” en geheel volgens verwachting duurde dat bijzonder kort. Ook werden al snel de worstenbroodjes gemicrowaved. Moest ook wel anders kregen we alleen in dit week-end die vettigheid niet op. Een half uur en vele blikken later presenteerde Henk namens de groep een cadeau aan Jan omdat deze de volgende dinsdag jarig zou zijn. Dat dit feestpakket alleen uit louter douche-artikelen bestond illustreerde duidelijk een dieperliggende boodschap.
Na voortdurende en niet aflatende slappe zanik van Twan vond iemand het tijd om te gaan ijsberen en wakken. Vorig jaar geheel verrast omdat Twan erg snel de truc doorhad, was het wachten op een nieuw record. Helaas dat bleef uit, maar Henk en Frank vW hadden het redelijk snel in de smiezen. Helaas voor Toon, hij kreeg het ”geheim”niet ontdekt. Maakte hem ook helemaal niets uit, althans dat zei hij. Volgens hem lag dat aan het feit dat degene die het wel snapten zelf niet wisten wat de regels waren…. zei die. Maar het maakte hem echt werkelijk niet uit. Dat ie omdat het hem toch niet uitmaakte in een toenemende snelheid en kracht de door hem leeggedronken bierblikken richting de open haard vuurde was voor ons duidelijk een teken dat hartslag en bloeddruk buiten normale proporties begonnen aan te nemen. Het was ons duidelijk…. het maakte hem echt niets uit.
Na het gewak met de ijsberen werd er plaats gemaakt voor het “kasje”, een blufspel dat behoorlijk op de lachspieren werkte en dat steeds leuker werd na gelang er meer “leeg blik” te zien was, kortom erg amusant.
Maar hoe gezellig het ook was, de volgende dag moest er gefietst worden. Ongemerkt en sneeky bleek ene “Wim” (Henk, dus) tot ieders verbazing al in bed te liggen. Op nog wat enkelingen na die “er nog wel eentje wilden” volgden de rest het verstandige voorbeeld van Henk. Het wachten was immers op de volgende dag en de rust was broodnodig gezien het parcours. Dat Toon iets minder rustig sliep had o.a. te maken met zijn snurkende linker- en zwaar ademende rechter kamergenoot. Het verhaal gaat dat Toon ’s nachts stiekem zwaar heeft lopen te “ijsberen”.
De volgende dag stonden we om en om 9.00 uur op. De ochtend van deze zaterdag zag er veelbelovend uit, uitnodigend om te fietsen: Niet te koud of te warm, droog, veel zuurstof en blauw in de lucht. Iedereen had er zin in. Jammer dat Toon een slechte nacht achter de rug had en zich niet kapabel voelde om er tegenaan te gaan. Verstandig als ie is, besliste hij om niet mee te fietsten. Natuurlijk wel vreselijk balend, had er zich echt op verheugd, bleek deze beslissing verreweg de juiste te zijn. De fietsen kregen een laatste inspectiebeurt, voeding werd meegenomen en nadat we ons hadden ingeschreven hadden voor de
50 km gingen we op weg. Een erg gevarieerd parcours wachtte ons: veel heel veel klimmen en een idem aantal afdalingen, singeltracks, bochtenwerk, asvalt, keien, kortom we konden onze borst natmaken. Marc ging voor de 70 km en mocht bij gebrek aan belangstelling bij de rest van ons, deze klus alleen klaren. Natuurlijk lukte Marc dat anders zou Marc Marc niet zijn. Ook Fred, net een antibiotica keur afgesloten vanwege een tekenbeet, voelde zich niet echt in orde en koos bij de scheiding 30-50-70 km voor de veilige 30. In hoeverre zijn drankgelag van de avond ervoor debet is geweest aan zijn onklaar gevoel, daar zijn de geleerden het niet over eens. Vast staat wel dat als zijn gesnurk van de afgelopen nacht (tot ongenoegen van kamergenoot Toon en Jan) een indicatie was van zijn drankgedrag ervoor, dan kunnen we redelijk zuiver concluderen dat Fred “hem” goed heeft laten smaken. Begrijpelijk, hij was immers bezig met een inhaalslag. Ondanks zijn afwijkende afstand hebben we Fred toch nog enkele keren gezien, met name bij de 1e verzorgingspost.
We hadden zoals gewoonlijk, ook nu weer afgesproken dat we na elke behoorlijke klim op de top op elkaar zouden wachten, een afspraak die goed in acht werd genomen. Bij een van de steilere afdalingen hadden we een peil gemist en moesten weer een flink end terug omhoog, dat was minder. Leuke uitzichten maakten weer veel goed. Bij de 2e verzorgingspost op 45 km kregen we te horen dat we niet zoals we dachten nog 5 maar 15 km moesten fietsen, wat inhield dat we tussen de oren wat moesten resetten.
Gaande de rit werd de vermoeidheid langzaam bij diversen onder ons toch meer en meer zichtbaar waardoor tempo- en krachtverschillen logischerwijs aan de oppervlakte kwamen. Hierdoor, het was immers toch het laatste gedeelte van de tocht, namen Twan en Jan zich de vrijheid om wat meer gas te geven. Aangekomen op nmr. 265 had Jan 63 km op de teller staan (was bij aankomst op het park 1 km om geregen). Dit tot ongenoegen van Twan die daardoor 1 km minder had. Inmiddels was Twan al thuis aan de kwebbel (hoe kan het anders) met Toon. Opeens ging Jans GSM: “Ja Henk hier, er is een valpartij geweest en Frank vR is behoorlijk gevallen, sleutelbeenbreuk, gebroken vinger, pijnlijke ribben, schaafwonden en wordt per ambulance opgehaald.” Er bleek iets met zijn remmen. Dat was even schrikken. Henk en de anderen zouden de laatste 4-5 km “gewoon”naar huis fietsen. Thuis aangekomen werd alles nog eens uitgebreid besproken. Uiteindelijk zijn Toon en Jan na een telefoontje van Frank die vanuit het ziekenhuis Malmedy belde naar Malmedy gereden om hem te gaan halen. Daar aangekomen zat hij reeds te wachten op onze komst. Hij had gezellig gezelschap van enkele andere lotgenoten. Weer terug richting Vielsalm kochten we “en passant” bij een apotheek op recept nog wat pijnstillers. Aangekomen op 265 werd wederom alles uitvoerig bespoken en kreeg het woord remmen toch een centrale plaats. Grappen werden door slachtoffer Frank enigszins ondergewaardeerd maar dat lag meer aan het feit dat hij, duidelijk waarneembaar, zijn pijnlijke ribbenkast, lachsalvo’s trotserend, bij elkaar moest houden. O ja, hij moest nog even gewassen worden, maar hoe. Bewegen kon hij niet voldoende dus hij kreeg assistentie van jawel hoor broeder Patrick. Het gelukkige koppel verdween richting douche. De ijselijke stilte vanuit deze wasruimte werd soms onderbroken door licht gekreun dat natuurlijk veroorzaakt werd door Franks pijnlijke ledematen. Na een half uur stond ie daar weer, behoorlijk monter en schoon aan de haak..
Er moest maar eens gegeten worden. Het gezellige restaurant waar de meesten vorig jaar goede ervaringen hadden opgedaan, lag ook nu in de belangstelling. Jan zou snel met de auto gaan reserveren, de rest, inclusief de inmiddels wat opgeknapte Toon, herstellende Fred en de fruitige Frank vR, zouden lopen. Helaas bleek het restaurant overvol en moesten we uitwijken naar een alternatief. Het zou het restaurant tegenover Sunparks worden. Daar aangekomen eerst wat drank besteld en daarna het eten. Fred en Jan hadden iets met saladebuffet waar ze al snel gebruik van maakten. Zoals altijd, goed voorbeeld doet goed volgen, dus gingen een stuk of 4-5 anderen ook richting het buffet waar ze al kwijlend rap werden teruggestuurd. Dan maar brood vragen want we hadden honger. Nou dat brood kwam, taai en niet lekker. Maar ja honger is honger. Uiteindelijk kwam de hoofdmaaltijd waar ook een en ander over af te keuren viel. Kortom, we waren het er snel over eens, hier kwamen we niet meer terug, betalen en wegwezen dus. Detail: Frank vR kon, zij het met wat aparte bewegingen ondanks zijn gebroken sleutelbeen, behoorlijk zelfstandig eten.
In navolging van vorig jaar waar o.a. Twan en Frank een bar hadden bezocht waar ze bijzondere herinneringen aan over hebben gehouden, (voor alle duidelijkheid: niet aan de bar maar wel aan het vrouwelijke personeel) gingen we ook dit jaar naar dat ding. Op basis van de sterke verhalen die we bij herhaling hebben gehoord bij monde van voornamelijk Twan, moest het wel iets aparts zijn. Dat de realiteit anders bleek viel op te maken uit Henk’s gokgedrag. Hij duwde al vrij vlot de nodige 2-eurostukken in de gleuf en wachtte op geluk. Helaas geen prijs maar ook geen verlies omdat de eurostukken uit de portemonnee van Patrick kwamen. Of deze schuld al is vereffend is niet bekend en wellicht blijft dat ook zo. Na zo’n 1,5 uur verblijf aldaar vonden we het tijd om maar weer naar 265 te gaan. We waren koud binnen toen Henk riep: Ik ga eikes bakken, wie wil er ’n eike”…. Je houdt het niet voor mogelijk, net gegeten en dan weer aan het bakken. De behoefte bleek toch groot want er vond gretig aftrek. Na de eikes was het de beurt aan worsten brood, vervolgens saucijzenbrood. Dat deze uiterst voedzame spijzen werden begeleidt door het nodige bier is al geen bijzondere vermelding meer waard. Het ijsberengeweld van gisteren werd op verzoek van Henk nog even herhaald, want ook hij wilde samen met Frank v W het geheim ontfutselen. Ook het “kasje” werd nog even gespeeld, wederom hilarisch. Na wat biertjes, wederom worstenbrood en nog meer biertjes weer naar bed, want de volgende dag moest er andermaal gekoerst worden.
De zondagmorgen zag er minder zonnig uit, grijs, frisser, dreigende buien. Maar de reïncarnatie van zowel Fred als Toon maakte alles weer goed. Fred voelde zich als een jonge god en wilde gigantisch presteren. Zo ook met Toon die het gemis van gisteren dubbel wilde compenseren, hij stond op scherp, had er meer dan normaal zin in. Frank v R bleek een slechte nacht te hebben gehad, iets wat we wel aan zagen komen. Na het ontbijt was het omkleden geblazen en werden de fietsen nog blootgesteld aan een laatste inspectiebeurt. Er werd tijdelijk afscheid genomen van Frank v R omdat hij alleen in het huisje achterbleef. Na het inschrijven moesten we even wachten omdat Henk’s zakje (met gereedschap wel te verstaan) wat ie, met tyrips vastgebonden maar toch weer los was gegaan, even naar 265 wilde brengen. Ondertussen probeerde Toon zijne slappe band wat harder te krijgen want met een band die niet de juiste spanning heeft kon het wel eens verkeerd aflopen. Goed, Henk was terug, Toon had hem hard gekregen, we konden vertrekken. De klim die erg snel kwam zorgde ervoor dat iedereen binnen 10 minuten op bedrijfstemperatuur was. Fred en Toon waren helemaal in hun element en verrassend sterk. Ook nu weer een fijn parcours met wisselende elementen. Bij de afsplitsing 20 en 30 km moest er nog even bekeken worden welke afstand we zouden nemen. Het werd de 20. Op enig moment dook er een gevaarlijke plek op. Tussen de rotsen manoeuvrerend op een pad wat steeds smaller werd kwam er plotseling een hoogteverschil, naar beneden wel te verstaan. Om te voorkomen dat er dingen fout zouden lopen, remde Jan uit volle macht en liet nog een schreeuwende “let op” -waarschuwing los waarop Twan erg alert reageerde, evenals Toon die daar weer achter reed. Maar helaas voor Toon, hij remde prima impulsief maar wel te veel met de voorrem waarmee een tweede valpartij dit weekend een feit was. Even weer “bij” komen, schade opmaken (pijnlijke vinger en wat kneuslast), fiets oppakken en vooruit met de geit. Ja, die Toon is een harde. Henk, Frank v W, Fred, Marc en Patrick hadden voldoende afstand en ontsprongen gelukkig de dans. Ondanks de valpartij was ook deze rit erg plezant temeer omdat hij kort en erg gevarieerd was waardoor het slopen van gisteren niet herhaald behoefde te worden. Toen we na het afspuitwerk weer bij 265 aankwamen en we Frank v R deelgenoot hadden gemaakt van onze belevenissen begon een behoorlijk ingesleten ritueel weer van voor af aan: Bier, worstenbrood, eikes bakken, saucijzenbrood en …. bier. Toch weer lachen, ook door Toon. Ongetwijfeld moet ie aan zijn knipgereedschap gedacht hebben ….past hij er nog wel in, mijn vinger in de schaar, immers de schoorsteen moet wel blijven branden, ook in huize Berkers. Toen de grootste honger gestild en dorst gelest was (afgezien van de vraag of dat stadium in deze club wel ooit bereikt zou worden) werd er gedoucht en daarna gerikt, 5 cent de slag. Terwijl Fred, Henk, Twan, Toon en Jan totaal opgingen in dit spel vermaakten Frank v W en Marc zich met een behendigheidsspel. Inmiddels was Marc al vertrokken omdat hij zijn kinderen nog moest ophalen. Hoe dan ook, 265 vermaakte zich uitstekend, Frank v R keek toe en zag, op zijn eigen sleutelbeen na, dat het goed was. Nog de laatste fase van de Vuelta gekeken, koffers gepakt door hen die vandaag naar Nederland zouden afzakken. De fietsen werden ingeladen en uiteindelijk vertrokken we naar dat restaurant waar het een dag eerder volle bak was. De kok aldaar deed het, zoals verwacht, lekker, genoeg en gezellig. Na dit “grande boeuf” wat zo’n 1,5 uur in beslag nam werd er afscheid genomen. Twan, Frank v R, Fred en Jan reden richting Deurne. Toon, Frank v W, Henk en Patrick bleven nog een nachtje daar, hoefde immers de volgende dag niet te werken. Zo kwam er andermaal een einde aan dit wederom gezellige, dorstlessende, lacherige en zeker voor herhaling vatbare MTB-weekend, waarbij 2 dingen bijzonder centraal stonden,
SPORT
&
GEZELLIGHEID